Historia rasy Labrador Retriever

Pierwszy Labrador pojawił się w 1839 roku. Posiadaczem psa był hodowca Duke of Buccleuch. Przyczynił się on znacznie do powstania dzisiejszego obrazu Labradora. Jeszcze w połowie XIX wieku opisywane psy nie stanowiły odrębnej rasy, były niepodobne jeden do drugiego. Łączyło

je tylko pochodzenie: Nowa Funlandia, wyspa położona u wschodnich wybrzeży Kanady. Gdy pod koniec XVI wieku zajęli ją Anglicy, żyły tam psy, które towarzyszyły rybakom w połowach, nurkując w poszukiwaniu ryb i wyciągając sieci na ląd. 

Angielscy rybacy wyróżnili dwa typy psów: jeden - ciężki, duży, długowłosy nowofunland wykorzystywany do wyciągania łodzi i sieci z wody, na lądzie zaprzęgany do wózków oraz drugi - mniejszy, bardziej ruchliwy, z krótką, ale bardzo gęstą i nieprzepuszczającą wody sierścią, pies St. John's (nazwa angielskiej osady, która uchodzi za miejsce wyhodowania takich Labradorów jakie mamy obecnie), prawie wyłącznie angażowany do pracy w wodzie. Oba te typy były właściwie czarne. Praca w lodowatej wodzie nie stanowiła dla nich problemu (na Nowej Funlandii panuje subarktyczny klimat ze średnimi rocznymi temperaturami niewiele poniżej zera). 

W Wielkiej Brytanii sądzono początkowo, że sa to psy tubylców, którymi byli osiadli na wyspie Eskimosi. Jednakże, chociaż pochodzenie psów z Nowej Funlandii jest do dziś nieznane, hipoteza

ta jest mało prawdopodobna. Wszystkie psy północy wyróżniały się stojącymi uszami i zakręconym nad grzbietem ogonem, natomiast myśliwskie psy dowodne miały wiszące uszy i prosty, noszony

w dole ogon. Prawdopodobniejsza wydaje się hipoteza, że Anglicy sami przywieźli jakieś psy

na kanadyjską wyspę i je tam zostawili, a parę wieków później "odkryli na nowo". Nie można

też wykluczyć, że psy takie przywieźli Portugalczycy, którzy panowali na Nowej Funlandii od XVI

do połowy XVIII w. 

Początkowo ludzie morza przywozili na brytyjską wyspę tylko pojedyncze sztuki. Dopiero w XIX w. poławiacze dorszy zaczęli regularnie importować wodne psy z Nowej Funlandii do rodzinnego kraju. Dość szybko stały się one ulubieńcami Anglików. W ostrym klimacie Anglii i Szkocji był to doskonały towarzysz w czasie polowań na ptactwo wodne. Niezawodny nos prowadził go pewnie przez bagna i zarośla do miejsc schronienia kaczek czy innego ptactwa. Także postrzeloną zwierzynę wyczuwał bezbłędnie i przynosił. Wprawdzie w Anglii były już psy aportujące, ale miały niepożądane cechy, np. zbyt mocno chwytały postrzeloną zwierzynę, a potem często tylko pod przymusem można im było odebrać zdobycz. Natomiast Labrador aportował pewnie i z dużym wyczuciem. 

Pierwsze wpisy do Ksiąg Rodowodowych Brytyjskiego Kennel Clubu (odpowiednik Polskiego Związku Kynologicznego) były poczynione na przełomie XIX i XX w. Do 1916 r. wszystkie retrievery były traktowane jak jedna rasa i dopuszczano krzyżowanie pomiędzy poszczególnymi typami.

Od tego roku Labradory zostały zarejestrowane jako odrębna rasa, a nowo powtały Labrador Club przedstawił pierwszy standard tej rasy, w którym uznano wówczas tylko czarny kolor. Niecałe dwa lata później Labrador stał się najpopularniejszym brytyjskim psem myśliwskim. 

Od początku powstawania rasy rodziły się nie tylko czarne szczenięta, ale także żółte

i czekoladowe. Ponieważ jednak oryginalny Labrador był czarny, przez długie lata nikt nie chciał hodować psów w innym kolorze. Dopiero po powstaniu Klubu, gdy Labradory zaczęły brać udział zarówno w konkursach dla psów myśliwskich, jak i w wystawach, na których nieliczne żółte egzemplarze bardzo spodobały się publiczności, dopuszczono ten kolor do hodowli. Pierwsze brązowe Labradory pojawiły się na wystawach dopiero w latach 30-tych XX w. Na początku lat 40-tych wszystkie trzy kolory okazały się na równi znane i lubiane w Wielkiej Brytanii. 

Angielskie Labradory były eksportowane na cały świat, ponieważ coraz więcej ludzi poznało

ich ogromne zalety (początkowo kupowane głównie do polowań, a potem także jako psy rodzinne). Po drugiej wojnie światowej nawet Amerykanie zaczęli wykazywać prawdziwe i długotrwałe zainteresowania tą rasą. Szczególnie w latach 60-tych rasa ta podbiła wszystkie anglojęzyczne kraje, a wśród nich także Kanadę, południową i wschodnią Afrykę oraz Australię. W ostatnich czasach Labradory stały się bardzo mocnym faworytem najpierw Skandynawii, a następnie pozostałych krajów Europy. Psy tej rasy spotykamy dziś na całym świecie i to zarówno w pałacach królewskich czy siedzibach głów państwa, jak i domach zwykłych obywateli.

Zwierzę, znane jako pies domowy, pojawiło się w wyniku trwającej wiele setek lat ewolucji. Jego przodkiem był wilk. 

Ponad 15 000 lat temu przodkowie człowieka zaczęli prowadzić osiadły tryb życia, a dla krążących wokół obozowisk wilków te półstałe siedziby stały się łatwym źródłem pożywienia. Najmniejsze i najłagodniejsze

z nich adaptowały się łatwo do nowych warunków, zacieśniając stopniowo więź z człowiekiem. Ludzie szybko dostrzegli korzyści związane z posiadaniem tych półoswojonych zwierząt, toteż chwytali

i odchowywali szczeniaki, aby strzegły ich siedzib i pomagały w polowaniu.

 

WYODRĘBNIENIE RAS

Około 6000 lat temu powstały określone typy psów przeznaczone do rożnych zadań. Jedne pomagały

w polowaniu, inne strzegły siedzib, pasły stada, jeszcze inne przenosiły ładunki. Znacznie później, bo dopiero w ostatnim tysiącleciu, polowanie przestało być koniecznością a stało się przyjemnością, wtedy

też zaczęto hodować psy przeznaczone do różnych zadań podczas polowania. Labrador retriever to rasa wysoce wyspecjalizowana, która, wbrew psim naturalnym instynktom, wyszukuje zraniona zwierzynę,

lecz nie zjada jej co nakazywałby instynkt drapieżnika, ale przynosi nieuszkodzoną myśliwemu.

 

POCHODZENIE RASY 

Labradory są prawdopodobnie potomkami nowofundlanda lub psa Św. Jana krzyżowanych z psami przywożonymi przez rybaków z Europy do Kanady. W Anglii uszlachetniono rasę, natomiast pierwotne psy z Nowej Fundlandii dały początek wielu innym rasom.

 

HISTORIA LABRADORA 

W początkach XIX w. na Nowej Fundlandii spotkać można było dwa typy psów - dużego, o obfitym włosie, używanego do wyławiania sieci i pomocy tonącym, oraz mniejszego, lżejszego, pracującego jako aporter

na lądzie i w wodzie. Zachwyceni jego zdolnościami do pracy rybacy angielscy przywieźli go do swej ojczyzny około 1885 r., kiedy na Nowej Fundlandii zajęto się hodowlą owiec i pozbywano się psów aporterów.

 

PIERWSI HODOWCY LABRADORÓW 

Na wsi angielskiej szybko doceniono mocną budowę i niezwykle umiejętności nowej rasy używanej

tu do aportowania postrzałków. Hrabia Malmesbury i Książe Buccleuch zainicjowali pierwszy program hodowlany dla tej nowej rasy. Duże zasługi dla jej stabilizacji położyli pułkownik Peter Hawker i lord Knutsford, którzy określili pierwszy standard. W 1903 r. angielski Kennel Club uznał Labradora jako rasę.

 

ZNAKOMITY PIES TOWARZYSZ 

Początkowo był psem towarzyszącym rybakom, dopiero później stał się psem myśliwskim współpracującym z myśliwym jako pies aportujący upolowaną zwierzynę i w pełni podporządkowanym swemu panu. Współczesny powstał jako rasa typowo użytkowa, ale jego niezwykle zdolności sprawiły, że sprawdza się również w wielu innych zadaniach. Obdarzone niezwykle czułym węchem labradory są często używane

w służbach ratowniczych oraz do wykrywania narkotyków i ładunków wybuchowych. Jego łagodny charakter i niezwykła łatwość uczenia się czyni zeń wspaniałego przewodnika dla niepełnosprawnych;

na całym świecie uznawany jest za najlepszego przewodnika niewidomych. Miłośnicy rasy cenią

ją za wspaniały charakter, pogodną naturę i niezwykle wręcz przywiązanie do właściciela. Jest wspaniałym towarzyszem zarówno dzieci, jak i dorosłych i naprawdę zasługuje na popularność, którą się cieszy i która stale rośnie.

 

Jak pies przewodnik pomaga osobie niewidomej?

Co należy do zadań psa przewodnika? W czym pomaga osobie niewidomej? Jak szkolone są psy przewodnicy? Czy pies przewodnik odchodzi po latach służby

na emeryturę?

Pies przewodnik jest oczami osoby niewidomej. W dużym stopniu
to od niego zależy jak sprawnie jego właściciel będzie funkcjonował oraz na ile będzie w stanie zapomnieć o swojej niepełnosprawności. Dlatego tak istotny jest wybór odpowiedniego czworonoga               i jego późniejsza tresura. Sprawdź, co warto wiedzieć o tych niesamowitych zwierzakach i dlaczego taki pies to prawdziwy skarb!

Selekcja – który pies może być przewodnikiem? 

Rola przewodnika jest związana z licznymi cechami, którymi musi wykazywać się pies. Część z nich można osiągnąć w trakcie żmudnego treningu, jednak niektóre są silnie wpisane             w zdolności określonych ras.

Poszukiwane zdolności bardzo często posiadają labradory, które          w Polsce stanowią najliczniejszą grupę wśród psów przewodników. Wybór jest związany przede wszystkim z ich predyspozycjami, umiejętnością zapamiętywania oraz szybkiego uczenia się, a także z możliwością łatwego przystosowywania się do nowych opiekunów.

 

Na czym polega szkolenie psa przewodnika? 

Proces szkolenia trwa dwa lata i rozpoczyna się już od narodzin zwierzaka, kiedy to wyselekcjonowane szczeniaki trafiają do rodzin zastępczych. Tam przez pół roku uczą się funkcjonowania w mieście, jeżdżą środkami transportu miejskiego, poznają nowe odgłosy oraz oswajają się z widokiem ludzi i innych zwierząt.

Potem przechodzą testy, które sprawdzają przede wszystkim, 

czy kandydat na przyszłego przewodnika nie wykazuje zachowań agresywnych oraz czy posiada wymagane predyspozycje. Lista wymagań jest długa, ponieważ wybór właściwego psa ma wpływ na dalsze szkolenie. Zakwalifikowany przyszły przewodnik trafia następie do ośrodka szkoleniowego gdzie jest trenowany przez kolejne osiem miesięcy.

Co potrafi pies przewodnik? 

Przede wszystkim należy zaznaczyć, że pies przewodnik jest adekwatną pomocą tylko dla osób, które zupełnie nie widzą, ponieważ ich zachowania są całkowicie powtarzalne. Osoba niewidoma porusza się czy omija przeszkody za każdym razem           w ten sam sposób. Takie zachowania są sygnałem dla psa                      i wpływają na jego dalszy trening. Jeśli np. w ciągu dnia osoba widziałaby do tego stopnia, że niektóre przeszkody byłaby w stanie pokonywać bez pomocy psa, z czasem zatraciłby on swoje umiejętności

 

Umiejętności psa przewodnika są bardzo pomocne. Osoba niewidoma jest prowadzona przez niego środkiem chodnika,                     co zapewnia jej bezpieczeństwo. Jeśli pies dostrzeże przeszkodę, ominie ją, dając sygnał właścicielowi o zagrożeniu lub zatrzyma właściciela przed takimi obiektami jak krawężnik czy schody.                   Co więcej, pies potrafi omijać nie tylko przeszkody leżące, ale także te na wysokości głowy osoby niewidomej. Wytrenowany psi przewodnik potrafi odnaleźć wolne ławki w parku, miejsce siedzące w pomieszczeniach i środkach transportu, a także celowo odmówić wykonania komendy właściciela, kiedy nie powinien jej zrealizować, np. w sytuacji kiedy niewidomy chce przejść przez pasy, a zbliża się samochód. Takie zachowania są określane jako tzw. wyuczone nieposłuszeństwo.

– Dodatkowo potrafi on rozróżnić schody prowadzące w górę i w dół oraz doprowadzić swojego właściciela do określonych miejsc               jak dom czy też sklep. Oczywiście zachowania psa są wyuczone, dlatego właściciel musi je kontrolować.

Zapraszamy do odwiedzenia strony internetowej fundacji:

http://fundacja.labrador.pl/pl

KLIKNIĘCIE W ZDJĘCIE PRZEKIEROWUJE DO GALERII

 

 

ZapiszZapisz