Historia rasy
Labrador Retriever
Pierwszy Labrador pojawił się w 1839 roku.
Posiadaczem psa był hodowca Duke of Buccleuch. Przyczynił się on znacznie do
powstania dzisiejszego obrazu Labradora. Jeszcze w połowie XIX wieku opisywane
psy nie stanowiły odrębnej rasy, były niepodobne jeden do drugiego. Łączyło
je tylko pochodzenie: Nowa Funlandia,
wyspa położona u wschodnich wybrzeży Kanady. Gdy pod koniec XVI wieku zajęli ją
Anglicy, żyły tam psy, które towarzyszyły rybakom w połowach, nurkując w
poszukiwaniu ryb i wyciągając sieci na ląd.
Angielscy rybacy wyróżnili dwa typy psów: jeden - ciężki, duży, długowłosy
nowofunland wykorzystywany do wyciągania łodzi i sieci z wody, na lądzie
zaprzęgany do wózków oraz drugi - mniejszy, bardziej ruchliwy, z krótką, ale
bardzo gęstą i nieprzepuszczającą wody sierścią, pies St. John's (nazwa
angielskiej osady, która uchodzi za miejsce wyhodowania takich Labradorów jakie
mamy obecnie), prawie wyłącznie angażowany do pracy w wodzie. Oba te typy były
właściwie czarne. Praca w lodowatej wodzie nie stanowiła dla nich problemu (na
Nowej Funlandii panuje subarktyczny klimat ze średnimi rocznymi temperaturami
niewiele poniżej zera).
W Wielkiej Brytanii sądzono początkowo, że sa to psy tubylców, którymi byli
osiadli na wyspie Eskimosi. Jednakże, chociaż pochodzenie psów z Nowej
Funlandii jest do dziś nieznane, hipoteza
ta jest mało prawdopodobna. Wszystkie psy
północy wyróżniały się stojącymi uszami i zakręconym nad grzbietem ogonem,
natomiast myśliwskie psy dowodne miały wiszące uszy i prosty, noszony
w dole ogon. Prawdopodobniejsza wydaje się
hipoteza, że Anglicy sami przywieźli jakieś psy
na kanadyjską wyspę i je tam zostawili, a
parę wieków później "odkryli na nowo". Nie można
też wykluczyć, że psy takie przywieźli
Portugalczycy, którzy panowali na Nowej Funlandii od XVI
do połowy XVIII w.
Początkowo ludzie morza przywozili na brytyjską wyspę tylko pojedyncze sztuki.
Dopiero w XIX w. poławiacze dorszy zaczęli regularnie importować wodne psy z
Nowej Funlandii do rodzinnego kraju. Dość szybko stały się one ulubieńcami
Anglików. W ostrym klimacie Anglii i Szkocji był to doskonały towarzysz w
czasie polowań na ptactwo wodne. Niezawodny nos prowadził go pewnie przez bagna
i zarośla do miejsc schronienia kaczek czy innego ptactwa. Także postrzeloną
zwierzynę wyczuwał bezbłędnie i przynosił. Wprawdzie w Anglii były już psy
aportujące, ale miały niepożądane cechy, np. zbyt mocno chwytały postrzeloną
zwierzynę, a potem często tylko pod przymusem można im było odebrać zdobycz.
Natomiast Labrador aportował pewnie i z dużym wyczuciem.
Pierwsze wpisy do Ksiąg Rodowodowych Brytyjskiego Kennel Clubu (odpowiednik
Polskiego Związku Kynologicznego) były poczynione na przełomie XIX i XX w. Do
1916 r. wszystkie retrievery były traktowane jak jedna rasa i dopuszczano
krzyżowanie pomiędzy poszczególnymi typami.
Od tego roku Labradory zostały
zarejestrowane jako odrębna rasa, a nowo powtały Labrador Club przedstawił
pierwszy standard tej rasy, w którym uznano wówczas tylko czarny kolor. Niecałe
dwa lata później Labrador stał się najpopularniejszym brytyjskim psem
myśliwskim.
Od początku powstawania rasy rodziły się nie tylko czarne szczenięta, ale także
żółte
i czekoladowe. Ponieważ jednak oryginalny
Labrador był czarny, przez długie lata nikt nie chciał hodować psów w innym
kolorze. Dopiero po powstaniu Klubu, gdy Labradory zaczęły brać udział zarówno
w konkursach dla psów myśliwskich, jak i w wystawach, na których nieliczne
żółte egzemplarze bardzo spodobały się publiczności, dopuszczono ten kolor do
hodowli. Pierwsze brązowe Labradory pojawiły się na wystawach dopiero w latach
30-tych XX w. Na początku lat 40-tych wszystkie trzy kolory okazały się na
równi znane i lubiane w Wielkiej Brytanii.
Angielskie Labradory były eksportowane na cały świat, ponieważ coraz więcej
ludzi poznało
ich ogromne zalety (początkowo kupowane
głównie do polowań, a potem także jako psy rodzinne). Po drugiej wojnie
światowej nawet Amerykanie zaczęli wykazywać prawdziwe i długotrwałe
zainteresowania tą rasą. Szczególnie w latach 60-tych rasa ta podbiła wszystkie
anglojęzyczne kraje, a wśród nich także Kanadę, południową i wschodnią Afrykę
oraz Australię. W ostatnich czasach Labradory stały się bardzo mocnym faworytem
najpierw Skandynawii, a następnie pozostałych krajów Europy. Psy tej rasy
spotykamy dziś na całym świecie i to zarówno w pałacach królewskich czy
siedzibach głów państwa, jak i domach zwykłych obywateli.
Zwierzę, znane jako
pies domowy, pojawiło się w wyniku trwającej wiele setek lat ewolucji. Jego
przodkiem był wilk.
Ponad 15
000 lat temu przodkowie człowieka zaczęli
prowadzić osiadły tryb życia, a dla krążących wokół obozowisk wilków te
półstałe siedziby stały się łatwym źródłem pożywienia. Najmniejsze i
najłagodniejsze
z nich
adaptowały się łatwo do nowych warunków, zacieśniając stopniowo więź z
człowiekiem. Ludzie szybko dostrzegli korzyści związane z posiadaniem tych
półoswojonych zwierząt, toteż chwytali
i
odchowywali szczeniaki, aby strzegły ich siedzib i pomagały w polowaniu.
WYODRĘBNIENIE
RAS
Około
6000 lat temu powstały określone typy psów przeznaczone do rożnych zadań. Jedne
pomagały
w
polowaniu, inne strzegły siedzib, pasły stada, jeszcze inne przenosiły ładunki.
Znacznie później, bo dopiero w ostatnim tysiącleciu, polowanie przestało być
koniecznością a stało się przyjemnością, wtedy
też
zaczęto hodować psy przeznaczone do różnych zadań podczas polowania. Labrador
retriever to rasa wysoce wyspecjalizowana, która, wbrew psim
naturalnym instynktom, wyszukuje zraniona zwierzynę,
lecz nie
zjada jej co nakazywałby instynkt drapieżnika, ale przynosi nieuszkodzoną
myśliwemu.
POCHODZENIE
RASY
Labradory
są prawdopodobnie potomkami nowofundlanda lub psa Św. Jana krzyżowanych z psami
przywożonymi przez rybaków z Europy do Kanady. W Anglii uszlachetniono rasę,
natomiast pierwotne psy z Nowej Fundlandii dały początek wielu innym rasom.
HISTORIA
LABRADORA
W
początkach XIX w. na Nowej Fundlandii spotkać można było dwa typy psów -
dużego, o obfitym włosie, używanego do wyławiania sieci i pomocy tonącym, oraz
mniejszego, lżejszego, pracującego jako aporter
na lądzie
i w wodzie. Zachwyceni jego zdolnościami do pracy rybacy angielscy przywieźli
go do swej ojczyzny około 1885 r., kiedy na Nowej Fundlandii zajęto się hodowlą
owiec i pozbywano się psów aporterów.
PIERWSI
HODOWCY LABRADORÓW
Na wsi
angielskiej szybko doceniono mocną budowę i niezwykle umiejętności nowej rasy
używanej
tu do
aportowania postrzałków. Hrabia Malmesbury i Książe Buccleuch zainicjowali
pierwszy program hodowlany dla tej nowej rasy. Duże zasługi dla jej
stabilizacji położyli pułkownik Peter Hawker i lord Knutsford, którzy określili
pierwszy standard. W 1903 r. angielski Kennel Club uznał Labradora jako
rasę.
ZNAKOMITY
PIES TOWARZYSZ
Początkowo
był psem towarzyszącym rybakom, dopiero później stał się psem myśliwskim
współpracującym z myśliwym jako pies aportujący upolowaną zwierzynę i w pełni
podporządkowanym swemu panu. Współczesny powstał jako rasa typowo
użytkowa, ale jego niezwykle zdolności sprawiły, że sprawdza się również w
wielu innych zadaniach. Obdarzone niezwykle czułym węchem labradory są
często używane
w służbach
ratowniczych oraz do wykrywania narkotyków i ładunków wybuchowych. Jego łagodny
charakter i niezwykła łatwość uczenia się czyni zeń wspaniałego przewodnika dla
niepełnosprawnych;
na całym
świecie uznawany jest za najlepszego przewodnika niewidomych. Miłośnicy rasy
cenią
ją za
wspaniały charakter, pogodną naturę i niezwykle wręcz przywiązanie do
właściciela. Jest wspaniałym towarzyszem zarówno dzieci, jak i dorosłych i
naprawdę zasługuje na popularność, którą się cieszy i która stale rośnie.
Jak pies przewodnik pomaga osobie niewidomej?
Co
należy do zadań psa przewodnika? W czym pomaga osobie niewidomej? Jak szkolone
są psy przewodnicy? Czy pies przewodnik odchodzi po latach służby
na
emeryturę?
Pies przewodnik jest oczami osoby niewidomej.
W dużym stopniu
to od niego zależy jak sprawnie jego właściciel będzie funkcjonował oraz na ile
będzie w stanie zapomnieć o swojej niepełnosprawności. Dlatego tak istotny jest wybór odpowiedniego
czworonoga i jego późniejsza tresura.
Sprawdź, co warto wiedzieć o tych niesamowitych zwierzakach i dlaczego taki
pies to prawdziwy skarb!
Selekcja – który pies może być przewodnikiem?
Rola przewodnika jest związana z licznymi
cechami, którymi musi wykazywać się pies. Część z nich można osiągnąć w trakcie żmudnego treningu,
jednak niektóre są silnie wpisane w zdolności określonych ras.
Poszukiwane zdolności
bardzo często posiadają labradory, które w Polsce stanowią najliczniejszą grupę
wśród psów przewodników. Wybór jest związany przede wszystkim z ich
predyspozycjami, umiejętnością zapamiętywania oraz szybkiego uczenia się, a
także z możliwością łatwego przystosowywania się do nowych opiekunów.
Na czym polega szkolenie psa przewodnika?
Proces szkolenia trwa dwa
lata i rozpoczyna się już od narodzin zwierzaka, kiedy to wyselekcjonowane
szczeniaki trafiają do rodzin zastępczych. Tam przez pół roku uczą się
funkcjonowania w mieście, jeżdżą środkami transportu miejskiego, poznają nowe
odgłosy oraz oswajają się z widokiem ludzi i innych zwierząt.
Potem przechodzą testy, które sprawdzają
przede wszystkim,
czy kandydat na
przyszłego przewodnika nie wykazuje zachowań agresywnych oraz czy posiada
wymagane predyspozycje.
Lista wymagań jest długa, ponieważ wybór właściwego psa ma wpływ na dalsze
szkolenie. Zakwalifikowany przyszły przewodnik trafia następie do ośrodka
szkoleniowego gdzie jest trenowany przez kolejne osiem miesięcy.
Co potrafi pies przewodnik?
Przede wszystkim należy zaznaczyć, że pies przewodnik jest adekwatną pomocą
tylko dla osób, które zupełnie nie widzą, ponieważ ich zachowania są całkowicie
powtarzalne. Osoba niewidoma porusza się czy omija przeszkody
za każdym razem w ten sam
sposób. Takie zachowania są sygnałem dla psa i wpływają na jego dalszy
trening. Jeśli np. w ciągu dnia osoba widziałaby do tego stopnia, że niektóre
przeszkody byłaby w stanie pokonywać bez pomocy psa, z czasem zatraciłby on
swoje umiejętności
Umiejętności psa przewodnika są bardzo pomocne. Osoba niewidoma
jest prowadzona przez niego środkiem chodnika, co zapewnia jej
bezpieczeństwo. Jeśli pies dostrzeże przeszkodę, ominie ją, dając sygnał
właścicielowi o zagrożeniu lub zatrzyma właściciela przed takimi obiektami jak
krawężnik czy schody.
Co więcej, pies potrafi omijać nie tylko przeszkody leżące, ale także te
na wysokości głowy osoby niewidomej. Wytrenowany psi przewodnik potrafi odnaleźć
wolne ławki w parku, miejsce siedzące w pomieszczeniach i środkach transportu,
a także celowo odmówić wykonania komendy właściciela, kiedy nie powinien jej
zrealizować, np. w sytuacji kiedy niewidomy chce przejść przez pasy, a zbliża
się samochód. Takie zachowania są określane jako tzw. wyuczone
nieposłuszeństwo.
– Dodatkowo potrafi on rozróżnić schody
prowadzące w górę i w dół oraz doprowadzić swojego właściciela do określonych
miejsc jak dom czy też
sklep. Oczywiście
zachowania psa są wyuczone, dlatego właściciel musi je kontrolować.
Zapraszamy do odwiedzenia strony internetowej fundacji:
http://fundacja.labrador.pl/pl
KLIKNIĘCIE W ZDJĘCIE PRZEKIEROWUJE DO GALERII
ZapiszZapisz